Bloemen-metafoor

Onlangs kwam ik deze spreuk in een roman tegen. De woorden wisten me meteen te raken; ik maakte er prompt een foto van. 'Da's eentje voor later', dacht ik.

Waarom is liefde nu net als bloemen ? 

Omdat bloemen inderdaad verrukkelijk zijn, hun schoonheid je in al hun facetten bekoort ? 

Omdat ze meestal zo lekker ruiken, net als je zo verlekkerd bent op de geur van diegene die je zo graag ziet ? 

Omdat liefde net als een bloem plots ontluikt... en ooit verwelkt ? 

Dat laatste boezemt me een beetje angst in... ik wil mijn - onze - liefde helemaal niet zien verwelken. Dan geef ik er maar de voorkeur aan om de bloem van een vaste plant of bloembol te zijn. Dan komt de bloem, en de liefde, telkens terug en gaat ze nooit over, maar zal ze floreren in de golfbeweging van het leven. 

Als de bloem, en de liefde, door de natuurkrachten van regen, wind, sneeuw en een enkele bliksemschicht geplaagd wordt, zijn je vrienden daar om je te omarmen, om je heelhuids door de storm te loodsen.

Samen het leven vieren en samen tot rust komen.

De natuur is de metafoor van het leven van elk van ons.