Vlooienkruid

Tijdens een vakantie onlangs op het wad, ontdekte ik het kruidige Artemisia maritima of zeealsem. In de volksmond is het gekend onder de naam vlooienkruid, maar straks daarover meer.

We waren met de fiets op weg naar een kweldergebied. Tijdens deze periode van het jaar had ik een landschap met paars bloeiende lamsoor verwacht; ik trof er echter een wollige grijze massa aan. De lucht was zwanger van een aromatische kruidige geur die ik niet meteen kon thuisbrengen. De zilvergrijze wolken onder mijn voeten werden gevormd door zeealsem. Ik dwarrelde net rond in een sprookje. Zeealsem is een kruidachtig gewas dat met z'n zachte blaadjes een hoge aaibaarheidsfactor heeft. Het kruid verspreidt bovendien een heerlijke sterke geur : kruidig met een snuifje zeezout; ik kan het niet beter omschrijven. De plant kan dan ook goed tegen zout, dat via de bladeren uitgescheiden wordt zodat het kan groeien in gebieden waar zoet en zout water samenkomen.

De benaming vlooienkruid komt van een alouds gebruik op de waddeneilanden. Zeevaarders namen vroeger wat geurige takjes mee aan boord als middel tegen mot en ongedierte. Tevens legde men het kruid tussen linnen en in matrassen als afweermiddel tegen vlooien. Op Schiermonnikoog wordt vlooienkruid nog steeds als streekproduct verkocht.

Zeealsem is jammer genoeg heel zeldzaam. Koop het kruid dus het liefst bij een erkend verdeler of vertrouw op het kruid dat eenieder in zijn tuin staan heeft, namelijk lavendel. Het wordt trouwens tijd dat ik mijn lavendelstruiken flink terugsnoei. Dan kan ik meteen lavendelzakjes maken.