Bron van water

Bij de aankoop van ons huis, was ik meteen enthousiast toen bleek dat bij het huis ook twee kleine waterbronnen kwamen. Ik heb de bronnen in ons bos altijd fascinerend gevonden, mooi in hun pure eenvoud. Iemand beschreef ons bos zelfs ooit als 'Klein Zwitserland'. Die titel is eerlijk gezegd wel overroepen, maar het bevestigt wel dat ook anderen warm lopen voor onze bronnen... die natuurlijk geen warmwaterbronnen zijn.

Mijn ex- partner zag het destijds echter allemaal groter en wilde een vijver met één van de bronnen aanleggen, inclusief een kleine waterval. Beton en ijzerwerk werden aangebracht, maar het verhoopte resultaat bleef uit. Water vindt altijd een weg, zeggen ze, en dat is wat er ook gebeurde. Het water sijpelde naast het betonnen walletje en de vijver werd slechts een kleine poel, die de kippen tijdens hun gescharrel maar al te graag vullen met takken.

Weg mijn pure eenvoud en schoonheid. Het betonwerk was jammer genoeg niet gemakkelijk te verwijderen, om nog maar te zwijgen van het afval dat dat met zich zou meebrengen. We camoufleerden het geheel dan maar met boomstammen en houten bruggetjes om op z'n minst opnieuw die natuurlijke uitstraling te creëren.

Tijdens de lockdown hebben we, zoals velen, nog meer tijd in de tuin doorgebracht als anders. Ik zat op een dag bij het water, speelde er een beetje mee en dacht aan een smalle buis die ik tijdens het opruimen -nog zo'n typische lockdown-activiteit- in mijn handen had gehad. Ik sneed de buis dwars doormidden en stak een helft in de grond waar het water in de beek sijpelt. Een traag lopend kraantje was het resultaat. Ik vroeg aan mijn wederhelft of hij een bakje had, zodat we wat water konden opvangen. Manlief kwam meteen met de grote middelen aanzetten; graafde een stuk weg en plaatste onderaan een grote bak om het water op te vangen. Wat ooit een traag gesijpel van water was, bleek een heuse waterbron te zijn, die ongeveer 1 à 1,5 kubieke m per dag aan eigen water oplevert. En dat gratis en voor niks.

In tijden waar waterschaarste een gemeengoed geworden is, zijn wij blijkbaar de fiere eigenaars van ons eigen water. Bottelen gaan we voorlopig niet doen, en ons wassen doen we voorlopig ook nog liever in de badkamer. Maar onze moestuin aan de bosrand, die zal er wel bij varen.

Laat die warme zomer dus maar komen. Wij hebben voldoende eigen water.

Soms ga ik op een boomstam naast het water zitten en geniet dan van de rustgevende straal. Als er deze zomer geen water meer uit de kraan komt, kunnen we hier nog altijd onze voeten komen wassen. Daar zal iedereen dan wel bij varen.