Langs het tuinpad van mijn vader

Sinds corona ons leven beheerst, is een bezoekje aan oma & opa brengen niet meer zo evident. Omdat mijn ouders niet standaard tot onze bubbel van 5 behoren (of omgekeerd) en ze allebei een gezegende leeftijd hebben, dient een bezoek zich het liefst buiten af te spelen, en idealiter met mooi weer. 

Vorige weekend zaten alle factoren mee en werd een bezoek een feit. 

De tuin van mijn ouders nodigt altijd uit tot een wandeling en zodoende liep ik 'langs het tuinpad van mijn vader.' De pompoenen en courgettes 'in den hof' groeiden nog weelderig. En ik volgde daarop mijn weg naar de serre, het keizerrijk van mijn vader. 

De geur van zelfgekweekte tomaten kwam me tegemoet. Ik sloot mijn ogen en liet de geur volledig tot mij doordringen. Deze geur zal ik nooit meer vergeten, ook als er ooit een dag komt dat andere eigenaars de serre zullen betreden. Mul zand, tomaten, komkommers, zaailingen van ‘stinkertjes en vlijtig-liesjes’, vermengd met een vleugje transpiratie. Ze zouden het parfum moeten vangen en in een flesje stoppen; het zou als zoete broodjes verkopen voor iedereen die het geluk (gekend) heeft om een vader te hebben die uren en dagen in een serre gesleten heeft om zijn eigen kroost van verse vitaminen te voorzien. Een versgeplukte tomaat, zo zacht als een babybilletje, het moment dat je er je tanden inzet, en vervolgens het zoetkruidige sap dat over je kin loopt... En het vermoeden dat dit alleen maar een vrucht uit de Tuin van Eden kan zijn. 

Maar wij, kinderen van zulke vaders weten beter, enkel zo'n vrucht kan uit papa's tuin komen. 

Papa, ik hoop dat we nog jaren langs jouw tuinpad mogen lopen om je noeste tuinarbeid te kunnen bewonderen en er daarna lekker van te kunnen genieten.